ازتبارشقایق

از خودم تا شقایق وبعد...‏
‏        پیشتر که هر دم از زندگیم پر بود از آرزوهای رنگارنگ، در شعری گفته بودم :‏
‏              « خواهد آمد
‏                               - با ردایی سپید -‏
‏                                                      از لابه لای شاخسار توهم...»‏
‏        و بعد، در جای دیگری از همین شعر می خواندیم که :‏
‏              « او دست های پینه بسته اش را خواهد بخشید
‏               به عابرانی که همیشه در راهند...»‏
‏        از این بیشتر، چیز دیگری از آن شعر در خاطرم نمانده است، به جز افسوسش!... بگذریم. ‏
اما چه نا گاه، بی گاه شد! ومن، تهی شدم از آرزوها. یادم هست زمانی که چشمم به این گفته ی فروغ افتاد که می گوید: ‏‏« کسی می آید که مثل هیج کس نیست... کسی که سینمای فردین را تقسیم( قسمت) می کند...» دلم گرفت ونه به شِکوه که به ‏اعتراض، فریاد برآوردم : ‏
‏               « من ظهور هیچ کس را باور نمی کنم .‏
‏                  اگر کسی هست؛‏
‏                                        منم‏
‏                                              تویی‏
‏                                                      ماییم! »‏
ولی نمی دانم چه شد که آن « ما » ، ره به بیراهه زد و رفت و گم شد ... حالا چیزی که مانده است، دشتی است پر از ‏آرزوهای سوخته وشقایق تشنه ای که همچنان، چشم به راه باران است و حس غربت نشین عشق که بند بند وجودم متبرک ‏به نام اوست!...‏

‏                                            منوچهر زال پور- تهران /2 اردیبهشت /56‏
mzalpour@yahoo.com                                                      ‎‏  ‏